In een korte tijd staat het leven in het teken van het virus, het coronavirus. Bij de uitbraak in Wuhan lijkt het nog ver weg. Als de kinderen vragen ‘Mam, komt het ook naar Nederland?’, zeg ik heel nuchter ‘Oh ja hoor, het is een kwestie van tijd.’ Op dat moment besef je nog niet wat het voor iedereen zal gaan betekenen.

Februari 2020 gaat de geschiedenisboeken in als de maand met de eerste coronapatiënt in Nederland. Ik denk terug aan de Mexicaanse griep. Mijn dochter en ik zijn toen met spoed ingeënt vanwege luchtwegklachten. Onze dochter was toen 1 jaar oud en we wisten toen nog niet dat ze chronisch ziek is. Met het vaccin voelden we ons veilig.

Nu is er geen vaccin, geen medicijn, en zijn er een virus dat zich razendsnel verspreidt en een chronische zieke dochter.

Hoe ziek zal ze worden als het virus haar te pakken krijgt, welk effect zal dat op haar nieren hebben die steeds verder achteruit gaan? Wat als het virus mij als mantelzorger raakt, hoe ziek word je?

Dan gaat het razendsnel, meer mensen met het virus, geen handen meer schudden en dat voelt al zo vreemd.

Ik inventariseer de medicijnvoorraad en de voorraad sondevoeding, toch maar iets eerder bestellen.

Donderdag 12 maart de persconferentie van de premier, het virus verspreidt zich snel. Ondanks dat ik het nieuws op de voet volg schrik ik toch wel. En nu? Hamsteren doen we niet aan, we hebben altijd een voorraadje voor onverwachte situaties.

Ik verzamel op mijn werk nog snel een aantal spullen en ga voorlopig thuiswerken. Haal nog snel de bestelde medicatie op in de apotheek. Onze dochter gaat per direct niet meer naar school.

Onze zoon hoest en is verkouden en mag niet naar school. Er mag nog met een paar vriendjes gespeeld worden (uiteraard met de instructie om niet te dicht bij elkaar te komen). In de winkel raak ik in de stress als mensen te dicht bij komen, ik verbaas mij over lege schappen. Gelukkig hebben we sondevoeding genoeg en al het andere eten gaat wel goed komen, er is altijd wel wat.

Dan volgt het bericht: ‘De scholen gaan dicht.’

We lassen een chill-dagje voor de kinderen in zodat alles even kan zakken. En dat is voor mij dan het begin van de steeds groter wordende uitdaging.

Thuiswerken met tegelijkertijd de zorgtaken voor zowel dochter als zoon en het begeleiden van het schoolwerk. De medicatie die uit Frankrijk moet komen en maar niet binnenkomt, de mails van therapie, fysio, BSO, school, enzovoort vliegen mij om de oren.

En dan dat ene mailtje: vermoedens van corona bij betrokkenen van school.

Nu komt het wel heel dichtbij. We nemen vergaande maatregelen ook met de paar kinderen kan niet meer gespeeld worden. We doen er alles aan om het virus buiten de deur te houden. Misschien gaat ons dat nu wel lukken maar voorlopig blijft het virus de komende periode ergens op de loer liggen.

Langzaam word ik rustiger en berust mij in de gedachte dat we er alles aan doen om het virus buiten de deur te houden en dat je niet alles kunt voorkomen.

Lieve mantelzorgers, zorg in deze hectische tijden ook goed voor jezelf.