De zomer is gearriveerd, de temperaturen stijgen en mijn zoon is flink gegroeid. Geen enkele korte broek past meer. Tja, dan zit er maar een ding op. Nieuwe korte broeken kopen.

Ik met mijn autistische puberzoon de stad in. Hij zoals altijd twintig meter voorop alles mooi bekijkend. Ik die merkt dat hij de kledingwinkel niet bekijkt en hem terugroept. Hij die door heeft dat hij de winkel in moet en spontaan in de stress raakt.

Junior doet alsof het ‘black Saturday’ is in de winkel, terwijl er twee man en een paardenkop in de kledingzaak is. Waarvan de paardenkop ook nog personeel is. Daar sta ik dan met een spontaan volledig overprikkelde puber die door flink veel onrust laat merken dat hij geen zin heeft om een korte broek te passen. Moet hij eens opletten!

Zo stoïcijns mogelijk negeer ik zijn gedram, gepiep en gewiebel en zoek enkele leuke korte broeken uit voor hem. Nu was ook nog het geval dat meneer langbeen een grote lengtemaat heeft. Waar liggen de grote maten? Juist! Achterop de rekken. Dus ik als een volleerde Freek Vonk door de korte broeken tijgeren om achterin de juiste maat te zoeken, terwijl junior zenuwachtig op en neerspringt. Zijn prikkels langzaam penetrerend in mijn afweerbubbel.

Met een bezweet hoofd lukt het me twee korte broeken in zijn maat te vinden. En lichtelijk geërgerd neem ik mijn zoon mee naar de paskamer. Daar ging meneer vrolijk verder met zijn zenuwdans.

Nu heeft zo’n paskamer hele dunne muurtjes. Nu hoop ik ook dat die vrouw die een kamertje naast ons stond, niet al te katholiek is. Er namelijk vele combinaties mogelijk zijn met heilige woorden en ik gebruik op dat moment niet de meest lieve. Uiteindelijk lukte het me om een korte broek voor meneer de drammer te kopen. Ach ja, autisme, daar kan hij ook niets aan doen, bedacht ik me nog. Tot we naar buiten gingen en junior een hele drukke supermarkt in wandelde richting de afdeling pinda’s. Geen enkele last van mensen, jengelende kinderen en winkelwagentjes die hem bijna van de voeten af reden.

Toen heb ik wel even bedenkelijk stil gestaan met zijn korte broek in mijn handen. Heeft hij zojuist gewoon gigantisch misbruik gemaakt van zijn autisme? Omdat meneer geen zin had om kleding te passen?

De schalkse blik met grote grijns terwijl hij een grote zak pinda’s vasthield, zei me meer dan genoeg. Puber!