Dat liedje gaat de hele tijd door mijn hoofd. Al een paar weken lang. De muziekkenners zingen hem nu waarschijnlijk mee in hun hoofd en voor de niet kenners: heb je even weer wat te doen in deze coronatijd.

Het magische woord waar we een beetje moe van worden en tegelijkertijd het onvermijdelijk is om voor te verstoppen. Corona behelst ons leven van de een op andere dag. Je kunt zeggen van dit virusje wat je wilt, het is misschien wel het meest oprechte wat op deze aarde rondwaard. Het discrimineert niet, kent geen grenzen en weet iedereen zo’n beetje te verbinden. Iets wat geen kerk, moskee, synagoge, koning, staatshoofd of dictator in geen millennia ooit gelukt is.

Petje af voor dit kleine verschijnsel. En aan alle leiders op deze aardkloot: zo zie je maar: size doesn’t matter, dus stop met jullie Napoleoncomplex.

De schaduwzijde van deze wereldverbinder is, dat heel veel onderbetaalde banen het extreem druk hebben. Ironisch ergens. Zo sta je te demonstreren op het Malieveld voor meer geld en banen en wordt je eigenlijk doodleuk genegeerd door de overheid, zo ben je opeens onmisbaar en sta je vierentwintig uur je de rambam te werken om Nederland gezond en draaiend te houden. Diepe buiging voor deze helden. Ik hoop oprecht dat na deze crisis, de regering jullie niet opnieuw dooddiscussiëren in de tweede kamer voor hun eigen gewin, maar geleerd hebben.

Leren doe ik ook. Mijn zorgen voor mijn gehandicapte zoon zijn ook opeens dubbel. Want hoe je het ook went of keert mantelzorg is ook zorg. Al willen de meeste ouders of mensen die zorg dragen aan hun familie of iemand waaraan ze emotioneel verbonden zijn niet zo noemen, is het wel zo.

Wat ik leer? Vooral om mijn zorgen over mijn zoon zo goed mogelijk niet aan hem te tonen. Het is niet alleen dat zijn structuur wegegevallen is. (Naar school gaan, therapie en dergelijke) Het is ook dat je hoopt dat corona stilletjes ons huisje voorbij gaat. Hoe onbevooroordeeld corona ook is. Hoe vertel je iemand die het niet begrijpt dat hij corona heeft? Hoe ga je uitleggen dat quarantaine goed voor hem is terwijl hij niet alleen kan zijn? Helemaal in een omgeving die hem vreemd zou zijn.

Zorgen, zorgen, zorgen, we kampen er allemaal mee. En wat kan je dan beter doen dan positief zijn? Grapjes maken? Even je medemens die in een risicogroep valt, aan het lachen maken. Afleiding, muziek, zingen, wat maar helpt.

Daarom zingen mijn zoon en ik elke ochtend my corona. Hij snapt er geen fluit van, maar hij lacht en wiebelt mee. Dat is goud! Zo wordt corona voor ons, voor even een swingend leuk iets. In plaats van een dreigend grenzeloze virus.