We hadden een paar zware dagen achter de rug, waarin Paul vreselijk moe was, heel veel pijn had, half stoned was van de morfine en niks anders kon dan liggen en slapen. Zelfs eten lukt nauwelijks op dat soort dagen.

Maar er komt altijd weer een dag dat het beter gaat en zo ook op deze prachtige herfstdag. We wilden echt even genieten van het herfstbos in al zijn kleurenpracht. Nu zijn bospaadjes met een rolstoel al niet gemakkelijk en hier op de Heuvelrug komen daar ook nog eens de hoogteverschillen bij. Gelukkig heeft Paul de Freewheel, een extra wiel dat je voorop de rolstoel klikt waardoor de kleine wieltjes opgetild worden. Zo zijn ongelijke ondergronden veel makkelijker begaanbaar dan met die kleine wieltjes die in elk kuiltje en achter elke boomwortel blijven hangen.

Na zo’n rotperiode willen we allebei niks anders dan er gewoon even uit, even niet over de ziekte, de pijn en de zorg nadenken. Het bos in, genieten van het gekraak van bladeren onder je voeten/wielen, de frisse lucht in je neus en de zon op je huid. Even niet denken aan wat er allemaal niet kon, maar vol genieten van wat er nu wel lukt.

Wat knap!

Net als Paul een steil heuveltje op rolt, met alle kracht die hij heeft (zolang het hem lukt wil hij niet dat ik help duwen, dus dat doe ik ook niet), passeert er een groepje oudere dames.

‘Nou nou, wat een spierballen.’
‘Knap van u hoor, meneer.’
‘Moeten we u niet even duwen?’

We glimlachen vriendelijk en groeten terug en gaan dan snel verder.

Het zijn niet de enige opmerkingen die we krijgen tijdens deze wandeling. Sterker nog, werkelijk waar iedereen die we passeren, heeft iets te zeggen. Of het nou een vriendelijk “Hallo” is of een opmerkingen over hoe knap het wel niet is… iedereen voelt de noodzaak iets tegen ons te zeggen. En neem maar van mij aan dat toen we vroeger zonder rolstoel het bos in gingen, dat echt niet het geval was!

Wat is dat toch, dat iedereen iets moet zeggen tegen of over de rolstoeler? Waarom kunnen we niet gewoon lekker in het bos lopen en genieten van de natuur? We zitten er helemaal niet op te wachten om elke 5 meter door iemand gewezen te worden op het kennelijk ‘bijzonder’ zijn. Het zal allemaal wel vriendelijk bedoeld zijn, maar soms is het gewoon best wel irritant als ik heel eerlijk ben.

Wij zijn gewoon twee mensen die, net als al die anderen daar in dat bos, lekker even aan het wandelen zijn om de afgelopen zware week achter ons te laten en te genieten van het natuurschoon en het hier en nu. Paul rolt niet in dat bos om iets te bewijzen aan de wereld of zichzelf. Paul denkt niet, voordat hij het huis verlaat ‘nu ga ik eens even iets heel bijzonders doen, ik ga naar buiten!’

Lieve mensen, hoe vriendelijke bedoelt ook: laat ons gewoon lekker ons ding doen. Wij zijn niet bijzonder, knap (nou ja, Paul is een enorm knappe vent natuurlijk), moedig of wat dan ook. Wij zijn gewoon gewoon, net als u!