Mijn man en ik zitten in de spreekkamer van de longarts om de uitslag van de longfoto’s die eerder werden gemaakt te bespreken. En de uitkomst van de looptest die werd afgenomen. Ik denk dat ik wel weet wat er gaat komen en die vermoedens heb ik thuis ook al een paar keer geuit. Ik zie mijn man natuurlijk elke dag en ik merk dat hij achteruit is gegaan. Ik heb het idee dat hij er zelf wat optimistischer instaat, maar dat kan natuurlijk ook struisvogelpolitiek zijn.

Uitslag

De arts heeft de foto’s al klaarstaan op zijn computer en hij draait het scherm naar ons toe. Hij wijst het een en ander aan en zelfs een leek kan zien dat het niet goed is. Zeker als we de foto’s vergelijken met die van de vorige keer. De longfibrose houdt flink huis. Ook uit het resultaat van de looptest blijkt dat het slechter gaat. Na een stukje lopen zakt de saturatie naar een gevaarlijk dieptepunt. Mijn man merkt nog hoopvol op dat de saturatie zich best snel herstelde, maar de arts is duidelijk… het wordt tijd voor extra zuurstof.

Emoties

Ik merk dat mijn man dichtslaat. De emoties zitten hoog. Ik neem het gesprek over zodat hij even tijd heeft om te herstellen. De arts ziet het ook. Hij probeert heel sympathiek duidelijk te maken dat het echt het beste is. Uiteindelijk zal hij dat zelf ook inzien, als hij zich beter gaat voelen. Maar ik snap mijn man. Het is een bepaald punt in het verloop van zijn ziekte dat hij graag nog even uit had willen stellen. Uiteindelijk zijn we het eens, er komt zuurstof. Om te beginnen tijdens de nacht en overdag bij inspanning. Er volgt wat praktische informatie en de arts belt wat mensen. Mijn man is nog steeds stil, de tranen zitten hoog. Pas als we weer buiten staan mogen ze komen.

Plekje

Twee dagen later komt een bedrijf alle benodigdheden leveren. Een groot apparaat voor de nacht, een mobiel apparaat om mee te nemen en een tank, als reserve als er iets kapot mocht gaan. En een hele voorraad slangetjes, stekkers en opladers. Wederom een stroom informatie. Als hij weg is, probeer ik alles een plek in huis te geven, gelukkig is die makkelijker te vinden dan een plekje in het hoofd van mijn man. Hij worstelt er, logischerwijs, nog steeds mee.

Acceptatie

De eerste nacht proberen we er maar om te lachen. Een lange slang door het huis, een apparaat dat best veel herrie maakt en m’n vent met een snorretje in. De acceptatie is er. Ik merk direct dat hij een stuk rustiger slaapt. Dat is op zich al winst. En na een paar nachten kan hij concluderen dat de ochtenden minder zwaar zijn. De eerste keer dat hij zijn mobiele apparaat gebruikt, is bij onze dochter thuis. Het is mooi om te zien hoe nuchter de kleinkinderen reageren. Ze snappen waarom het is. ‘Als je niet goed kunt zien, neem je een bril. Als je niet goed kunt horen, neem je een hoortoestel. En als je niet goed kunt ademen, dan neem je zuurstof uit een apparaat.’ En zo is het maar net!