De knisperende engelen-energie verdwijnt twee dagen nadat het bijzondere fenomeen begon maar mam blijft liefdevol, dankbaar en blij. Iedereen die mam nog niet persoonlijk heeft ontmoet vanwege de corona in het tehuis, of nog eens afscheid wil nemen komt deze week langs en ervaart heling. Mams zussen komen en ervaren de laatste intieme en genezende momenten met elkaar. Neefjes en nichtjes doen spelletjes met haar door met een ballon over te gooien. Mam lijkt een opleving te hebben.

Een vlinder

Maar dan verslechtert haar fysieke toestand tegen het einde van de week dramatisch.

Mam krijgt 10 mg morfine via een vlindertje dat straks wordt ingebracht. Daarnaast nog 5 mg midazolam (dormicum) en geen oxacepam meer. Als ik bij de kamerdeur van mam sta, komt er een delegatie van vier vrouw sterk op me aflopen. Het voelt intimiderend. Hoe zal dat voor mam zijn? Het hoofd van de afdeling, Tamara, legt uit dat het een nieuwe methode is, vandaar dat ze met meer mensen zijn dan normaal. Ik weet dat ze heel lief met mam omgaan dus ik moet me erbij neerleggen.

Ik blijf op de gang want ik kan slecht tegen naalden en al helemaal als ze in mijn moeder worden gestoken. Het lijkt soms wel alsof haar pijn mijn pijn is. Dat is altijd zo geweest. Even later hoor ik haar gillen. En nog harder gillen. En huilen. Er is totale ontreddering. Er lijkt geen einde aan te komen en mijn hart draait om. Die van de verpleging ook. Dat is ook precies de reden dat Tamara en de hoofd verzorgende, Conny, vanmorgen in een serieus gesprek mijn zus Maria hebben geadviseerd om de mogelijkheid tot palliatieve sedatie te overwegen.

Dit kan zo echt niet meer

Ik snel terug naar mams kamer als de vlinder is geplaatst en tref mam volkomen uit haar doen aan. Ze roept om haar moeder en verder is haar voornaamste tekst die middag: ‘Dit kan echt niet meer! Dit is het ergste wat er is!’ Maria en ik huilen met haar mee. Ze stopt niet meer en twee uur lang proberen we haar zonder resultaat te troosten.

(dit blog is eerder elders gepubliceerd, 16 oktober 2021)