Mijn man is opgegroeid in een gezin waar voetbal koning was. Bijna alles draaide om voetbal. Hij en zijn broers voetbalden op het plein voor het huis en toen hij een jaar of negen was begon zijn voetbal ‘carrière’ bij Sparta. En ook al gooiden zijn knieën op een gegeven moment de toekomstplannen in de war en werd hij geen profvoetballer, Sparta bleef voor altijd in zijn hart. Dus er kwam een seizoenkaart en elke thuiswedstrijd waren hij, zijn vriend en mede-Spartasupporter aanwezig. Door weer en wind. Ook al bakte Sparta er vaak weinig van, ze bleven hun cluppie trouw, zoals het hoort.

VOETBALVREUGDE

Ik ben niet zo’n voetbalfan. Het spel op zich kan ik best waarderen, maar mij doe je geen plezier met een middagje ‘op het Kasteel’. En toch schoten laatst de tranen in mijn ogen toen Sparta tegen de verwachtingen in scoorde en won. Was het zo’n mooi doelpunt? Vast wel, geen idee… nee, mijn traantjes hadden een andere reden. Toen een afgeladen Kasteel na het doelpunt de Sparta-mars inzette en iedereen luidkeels aan het zingen was om het doelpunt te vieren, zat mijn lief naast me op de bank. Stilletjes.

DE BESLISSING

Een paar weken geleden heeft hij namelijk de moeilijke beslissing moeten nemen om niet meer naar de wedstrijden te gaan. Zijn ziekte maakt het te zwaar. Zijn vriend hield al rekening met zijn ziekte en kwam hem thuis ophalen. Vervolgens werd hij ook nog eens netjes vlak voor het stadion afgezet. Heel lief maar toch… het ging echt niet meer. Het feit dat wedstrijden steeds vaker in de avond worden gespeeld heeft er zeker aan bijgedragen, maar het is gewoon alles bij elkaar. De reis, de tribune op, de spanning van de wedstrijd… steeds vaker moest hij lang bijkomen. Te lang.

AFSCHEID

Onder het mom van ‘choose your battles’ werd dus de beslissing genomen om voortaan thuis te kijken. En ook al heeft hij het er met mij niet echt lang over gehad, ik weet natuurlijk dondersgoed dat dit voor hem heel erg moeilijk en confronterend is geweest. Weer iets wat niet meer gaat door die rotziekte. Weer afscheid nemen van iets wat zijn leven juist een beetje leuker maakte.

VOOR DE TV
De laatste tijd ging Sparta niet echt lekker, maar de twee wedstrijden na het besluit van mijn man werden gewonnen. De ironie. Zijn vriend zat met zijn zoon op de tribune, mijn man thuis op de bank voor de tv. Ik keek mee en zag Sparta scoren en hoorde het Kasteel ontploffen. Luidkeels gezang om het doelpunt te vieren. En ja, mijn man heeft het niet eens meegekregen, maar toen werd het mij even allemaal te veel. Want hij had gewoon daar moeten zitten. Mee moeten zingen. Ach, laten we het er maar op houden dat ik gewoon heel erg blij was voor Sparta en dat het tranen van geluk waren. Ons geheimpje, oké? Als jullie niets verklappen, zeg ik ook niets.