‘Zet je zoon in zijn rolstoel daar maar neer.’ De vrouw, die ik herken als de taxibegeleider, wacht ons in haar nieuwe rol als gastvrouw buiten op. Het is de eerste dag dat ik mijn zoon na acht weken fulltime thuis naar zijn dagbesteding breng.

Kiss & Ride

Met de rolstoel op de rem plaats ik hem naast het bord Kiss & Ride. Met handschoenen aan en een fles ontsmettingsmiddel loopt de vrouw op hem af en desinfecteert het handvat van de rolstoel. Ik wil mijn zoon nog een afscheidskus geven, maar hij duwt mij weg. Voor mij een goed teken dat hij het wel ziet zitten om naar binnen te gaan.

Door mijn hoofd spoken nog genoeg vragen waar mijn zoon geen flauw benul van heeft. Buiten kan ik de rolstoel op de rem zetten, maar binnen rolt de zorg voor hem gewoon door. Bij het verschonen, het eten geven, hem in een kinderstoel tillen, hem troosten, hem helpen bij het spelen of het doen van een activiteit. Hoe doen de begeleiders en therapeuten van de dagbesteding dit met in achtneming van 1,5 meter afstand? Hoe lang blijft dit het nieuwe normaal, waar ik maar niet aan wennen kan.

Een hele opluchting voor thuis, maar nog genoeg kopzorgen over de risico’s van weer naar school gaan. Het lijkt erop dat de besmetting zelfs bij kinderen met een chronische ziekte of een handicap beperkt en mild verloopt.

Sinds ik weet hoe zeldzaam de genetische aandoening van mijn zoon is, sta ik van uitzonderingen niet vreemd meer op te kijken. Hij krijgt de griepprik niet voor niets elke winter. Zonder vaccinatie kunnen we niet anders dan hopen dat het coronavirus voorbij waait.

Hang naar vrijheid

In het nieuwe normaal van de 1,5 meter samenleving bevinden we ons nog op glad ijs. Dat kraakt onder onze hang naar vrijheid.

Met de versoepeling van de maatregelen lijkt het erop dat mensen zich steeds meer hun eigen regels toepassen. Wel winkelen of toch online bestellen, wel naar school of je kind thuis houden, wel een zorgverlener in huis of nog niet, wel mondkapjes gebruiken of niet, wel opa en oma laten oppassen of dit nog uitstellen. De sociaal-emotionele ontwikkeling beperkt door de intelligente lockdown kent inmiddels ook zijn consequenties.

Helaas zal de praktijk het moeten uitwijzen of we door het ijs zakken of dat het ons houdt en de tweede gevreesde coronapiek ons bespaard blijft.

Natuurlijk ben ik blij voor mijn zoon dat hij weer naar zijn school kan. Met een dubbel gevoel over het nieuwe normaal stap ik in mijn rolstoelbus. Om nog een glimp van hem op te vangen draai ik mij om, maar van mijn zoon is niets meer te bekennen. Snel rijd ik weg om ruimte te maken voor de volgende ouder die zijn kind komt brengen. Het zal fijn zijn als de twee dagen dagbesteding worden uitgebreid, maar hopelijk dan wel weer snel volgens het oude vertrouwde normaal.