Om 10.00 uur moet ik in Den Bosch zijn voor een congres met de hoopgevende titel: Zorgen doen we samen, Informele en formele zorg. Eigenlijk zou ik daarvoor een paar uur respijtzorg moeten aanvragen. Dat is geen doen, dus vroeg op en m’n ding doen. Dat m’n vrouw daarna zeker een uur alleen in huis op bed ligt tot de thuiszorg komt, vind ik lastiger dan zij.

Op tijd zit ik op de fiets, haal de metro en in Rotterdam kan ik met de Intercity-Direct mee tot Breda met aansluiting naar Den Bosch. Als spoorhobbyist zit ik prima in een bijna lege, gloednieuwe trein op een stukje HSL spoor. Het gaat als een speer. De route is er niet mooier op geworden. Steeds meer tunnels en geluidschermen en dan ook nog verknoeid met graffiti. Misschien rijd ik te snel voorbij aan signalen van jongeren die meer aandacht nodig hebben.

Stilstand in het weiland

Maar dan… De conducteur roept om ‘U hebt vast wel gemerkt dat we stil staan….’ Gelukkig niet in zo’n tunnel. Aan de andere kant van het raam zie ik een eindeloze file op de A16. Dan zit ik nu toch rustiger. Een kwartiertje later komt de trein weer in beweging. Da’s mooi, maar die snelle aansluiting kan ik op m’n buik schrijven. En dus mis ik de opening van Pieter Hilhorst en de speech van Jet Bussemaker.

Naar de veemarkt

De historische veemarkthallen uit 1931 zijn mooi gerestaureerd. Aan de muren meer dan levensgrote foto’s van veehandelaren, koeien en boeren. Uit de tijd dat een koe geen nummer in z’n oor had maar wel een naam, de boer nog geen piekbelaster was die zorgde voor brood, een glas melk en een stukje vlees bij de aardappels.

Als schapen in het hok

Zoals het met congressen was die ik vroeger voor mijn werk kon bezoeken, zo is het nu ook. Je gaat vooral naar een congres om je netwerk te onderhouden en te verbeteren. Dat levert ook vandaag weer mooie en soms intensieve gesprekken op. Na de centrale start vliegt de kudde uiteen op zoek naar de deelsessies. De sprekers doen het prima, maar de onderwerpen sluiten minder aan dan ik verwachtte. Dat er gouden regels voor de leesbaarheid van een PowerPointpresentatie bestaan, is een aantal sprekers ontgaan. De samenvattingen worden nagestuurd, zo wordt beloofd.

Sommige deelnemers tonen weinig respect voor de organisatie en de sprekers. Ze vermaken zich met soms twee smartphones tegelijk. Óf het zijn hele belangrijke mensen, óf ze zijn verslaafd. Zo’n ding hoort uit; ook als je er alleen maar bent omdat je er heen moest van je leidinggevende.

Dat het leven een serieus spel is, komt er vandaag goed uit met ‘Serious Game’, een mooi rollenspel. Zeker omdat de deelnemers elkaar niet kennen en zich alleen mogen voorstellen vanuit de aangereikte rol. Vol energie proberen we vooral met elkaar te overleggen wat volgens ons goed is voor de client. Iemand merkt later op dat we het wel óver hem hadden, maar dat hij zelf niet echt een stem kreeg.

Knuppel in het hoenderhok

Bij de borrel na afloop herkennen vooral de mantelzorgers dat er toch wel heel veel organisaties zich bezighouden met het organiseren, afstemmen en coördineren. Te veel wat mij betreft. Het zegt iets over de afslag die ‘we’ in het verleden hebben genomen.

Mooi onderwerp voor een volgend zorgcongres: ‘Hoe maak ik mijn functie overbodig.’