Ik las in een bericht van de krant dat de moeder van Kees was overleden. Henriëtte leerden we kennen in verschillende documentaires over haar autistische zoon. We zagen hoe het leven van moeder en zoon vervlochten in elkaar zaten. Kees kon niet zonder zijn moeder en zijn moeder kon niet zonder haar Kees.

Het overlijdensbericht raakte me. Want hoeveel ouders hebben wel niet een Kees? En hoeveel Keesen hebben zulke ouders? Wanneer ik mijn zoon naar de dagbesteding breng en daar om mij heen kijk, dan is het antwoord: veel.

Een halve eeuw mantelzorg

Henriëtte haalde uiteindelijk de 90 jaar, waarvan meer dan een halve eeuw gewijd was aan mantelzorg. Kees zijn vader moeten we natuurlijk ook niet vergeten. Ondanks pogingen om Kees een ander onderdak te geven, kwam haar zoon als een boemerang weer terug, en de kijker zag dat zijn moeder dat geen ramp vond.

Ruim een halve eeuw. Laat dat eens op je inwerken. Ze deed het. Hoeveel ouders zijn al blij wanneer hun kind éindelijk op kamers gaat? Of een eigen huisje betrekt? Hoeveel ouders van een Kees weten dat dit nooit gaat gebeuren? Dat er continu zorg nodig is? Dat ‘even’ uit eten of naar het theater gaan ineens heel ingewikkeld wordt? Hoeveel ouders weten dat hun kind altijd hun kind blijft?

Mama en papa voor altijd

Hoeveel omstanders zullen de ouders vertellen dat hun kind, hun Kees, het beste af is in een zorginstelling? Maar hoeveel Keesen kunnen dat? Hoeveel ouders willen dat? Henriëtte en haar man kozen ervoor ouders te blijven, met de wetenschap dat het later, als ze ouder werden, wel eens moeilijker kon worden. Mama en papa voor altijd. Met hoogte- en dieptepunten.

Mijn gedachten dwalen af naar mijzelf en al die andere mama’s en papa’s in soortgelijke situaties. Hoelang blijf je zorgpapa totdat je je kind loslaat en de zorgen overdraagt aan een instelling? Doe je dit omdat de buitenwereld dit verstandig vindt of omdat je het zelf wilt? Wat is de verstandigste beslissing en wat is de beslissing van het hart?

Onvoorwaardelijke liefde

De moeder van Kees koos ervoor zorgmama te blijven. Dan kijk ik mijn zoon aan met een schuin oog. Wij zijn nog niet eens een kwart eeuw onderweg. Toch weet ik mijn keuze wel. Een Kees kan wel eens lastig zijn, je sociale wereld verkleinen en je bewust laten worden van hoe waardevol vrijheid is… Een Kees laat je ook zien hoe onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind werkt. Dan begrijp ik Henriëtte wel.