Mam wordt niet meer uit bed gehaald. Ze raakt ervan in paniek. Ik was een keer in de kamer toen de dagelijkse verzorging plaatsvond, maar Mam’s bange ogen en kreten deden me haastig terugtrekken naar de gang. Ze krijgt ook woedeaanvallen. Het personeel wil haar niet elke dag zo’n lijden zien ondergaan en wil er met ons over praten. Dit kan echt niet. Wat een leed. Ze heeft de coronaperiode zo goed overwonnen met haar fragiele lijfje, maar nu dit….We staan weer voor een dilemma.

Jeuk

Er wordt door personeel en huisarts aangeraden om de pijnmedicatie te verhogen zodat mam de zorgmomenten beter doorkomt. Er wordt geëxperimenteerd met een extra pijnstiller bovenop de paracetamol – ik weet de naam niet meer –  en de morfinepleisters die mam al krijgt. De paniek verdwijnt niet maar er komt een heleboel jeuk voor in de plaats. Overal. Mam heeft rode striemen op haar armen en wordt er onrustig van. Weer is het personeel somber gestemd. Wat rest is de morfine verhogen maar dat zal waarschijnlijk maken dat het weinige dat ze nog eet en drinkt ook verdwijnt. Dan wordt geopperd om nog één medicijn te proberen: Oxacepam. Als dat morgenochtend nog geen gewenst effect heeft moet de morfine omhoog. Want comfort is de enige doelstelling die de verzorging van mam nog heeft.

Terminaal

Zorgindicatie 10 wordt voor haar aangevraagd wat betekent dat ze als terminaal wordt gezien. Johan, mijn broer uit A. vindt het maar vreemd. ‘Iemand die opgewekt is en grapjes maakt, eet en drinkt, die kan nog maanden leven,’ is zijn visie. Laat het personeel maar praten,’ schrijft hij op de gezinsapp.  ‘Ik begrijp je gedachtegang John. Wel is het zo, dat doordat Anna en ik vijf uur per dag bij mam zitten, slokje voor slokje en hapje voor hapje eten en drinken gevend, mam nog leeft. Houden wij dat maanden vol?

Blijf je lekker bij me?

Als mam nog weken of zelfs maanden zou leven, zou er voor dit proces iemand moeten worden ingeschakeld. Misschien kunnen we eens met de leiding praten over de mogelijkheden nu er zo’n hoge zorgindicatie is?’ Maria schrijft een mail naar het afdelingshoofd om een gesprek aan te vragen. Ondertussen zit ik naast mam en houdt ze mijn hand en onderarm met twee handen vast. ‘Blijf je lekker bij me?’ vraagt ze. Vandaag is het duidelijk wat ze wil. Fysiek contact, rustige aandacht, liefde en stilte. Ze kijkt me meermalen gelukzalig aan en aait over mijn wang, mijn hand en mijn arm. Ik krijg veel kusjes. Ze plukt aan mijn armband en probeert hem af te trekken. Ze draait aan mijn ring en wijst naar een vlieg. Het doet me denken aan mijn dochter toen ze baby was. Ik vraag me af wie mam denkt dat ik ben. ‘Wat ben ik ook weer van jou?’ check ik voorzichtig. ‘Mijn moeder,’ zegt ze overtuigend.