Het gebeurde na een slapeloze nacht. Anna was veel wakker geweest en had afwisselend gekucht en gekokhalsd. ‘s Ochtends lag ze op haar hoog-laag bed terwijl ik haar verschoonde, toen ze plots geen lucht meer kreeg. Anna’s kleine broertje David kwam samen met het oppaskindje van vier jaar nieuwsgierig naast me staan.

Ik begon met tellen

Geroutineerd handelde ik snel en draaide Anna op haar zij en trok haar half omhoog. Maar ze was te zwaar en viel weer uit m’n armen. Opnieuw, nu met een ruk omhoog. De vieze luier viel op de grond. Het oppaskindje gilde en ik liep per ongeluk David omver. ‘Toe maar Anna, mama is bij je. Gooi het er maar uit.’ Ik begon met tellen. Iets wat ik vaker doe als ze zich ernstig verslikt.

Ondertussen haalde ik bruin slijm uit haar mond. Oud bloed? Had ze zich in een tandje verslikt? Is het vastzittend slijm? Nog steeds geen lucht. Ik klopte een paar keer hard tussen haar schouderbladen. ‘Toe dan Anna’, riep ik nu harder.

Moet ik reanimeren?

Het oppaskindje rende weg en David zette het op een brullen. Het duurde veel te lang. Ik zag paniek in Anna’s ogen en haar huid werd bleek. Snel keek ik achter me. Waar is mijn telefoon? Moet ik reanimeren? Angst en adrenaline gierden door mijn lichaam.

Ineens begon Anna met kuchen en te happen naar lucht. Eindelijk. En alsof er niks gebeurd was, veegde ze met de mouw van haar pyjama langs haar mond en gleed vermoeid uit mijn armen. ‘Ik vind Anna eng’, riep het oppaskindje boos vanuit de gang. Bevend van schrik draaide ik me naar haar om en probeer bemoedigend te glimlachen. ‘Niks aan de hand hoor.’

Emoties doorvoelen

Ondanks dat ik me snel herpakte, nam ik later die dag heel bewust de tijd om stil te staan bij het moment. Ik voelde hoe ontzettend moe ik was en hoe hoog het verdriet zat. Herinneringen van eerdere verstikkingen, waarbij ook de ambulance moest komen, speelden zich opnieuw voor m’n netvlies af.

We zijn snel geneigd om altijd maar door te gaan. We onderdrukken vaak onbewust nare gevoelens en automatisch schiet je in een soort overlevingsstand. Dat kan je lang volhouden en soms zijn er ook momenten dat je gewoon door moét gaan.

Emoties onderdrukken om door te kunnen

Maar zodra je steeds je emoties en gevoel ontkent of onderdrukt, blijven ze opgeslagen in je fysieke systeem. Ze zijn niet weg, maar nemen juist meer ruimte in en geven symptomen als aanhoudende vermoeidheid, droefheid, verlies van interesse in leuke dingen en gevoelens van hopeloosheid. Bovendien heeft langdurig onderdrukte spanning ook een negatief effect op ons immuunsysteem.

Doorleven en door leven

Gevoel wil dus niet opgelost worden, gevoel wil gevoeld worden. Door jou. Het wil aandacht en erkenning. Moeten we dan steeds zwelgen in nare gevoelens? Zeker niet. Het is meanderen. Enerzijds van het doorléven van verdriet, pijn en verlies. En anderzijds het dóórleven en ervaren van geluk, dankbaarheid en herstel. Binnen de Rouw- en verliesbegeleiding noemen we dit het duale proces model van Stoebe en Schut.

Flink zijn!

Vanuit een diepgewortelde overtuiging uit mijn opvoeding dat ik ‘flink moest zijn,’ leefde ik jarenlang onbewust in een overlevingsstand: schouders eronder en door!

Inmiddels weet ik dat emoties in werkelijkheid maar een paar minuten duren als je er rustig de tijd voor neemt en de sensatie in je lichaam volledig aanvaardt. Je bent ze niet, je hebt ze. Dus voel. Ervaar zonder iets te veranderen. Kijk ernaar. Wees er lief voor. Omarm jezelf en ga dan weer door.

Balanceren

De beperkingen van Anna zorgen nu eenmaal af en toe voor veel verdriet en stressmomenten, maar ze laten ons dus ook de dualiteit van het leven ervaren.

Angst en liefde, onzekerheid en zekerheid, verdriet en blijdschap. We balanceren tussen treuren en schaterlachen, angst en nieuwsgierigheid, vloeken en vrolijk zijn, de gordijnen dichthouden en weer opendoen.

Alles heeft twee kanten. Alles is met elkaar verbonden en kan niet zonder elkaar. Zoals wij niet zonder Anna kunnen.