Het ging alle kanten op dit jaar. We begonnen het jaar vol goede moed, maar toen was daar opeens corona.

Paul en ik pasten als een van de eersten in onze vriendenkring de strengere leefregels toe, uit angst wat corona voor hem als chronisch zieke zou kunnen betekenen. We kwamen er zelfs mee in de Volkskrant.

Maar het werd zomer en we konden heerlijk buiten leven, dus enerzijds merkten we weinig van die strenge regels en anderzijds mocht er veel meer, want buiten kon het virus niet zo snel overslaan.

Vakantie

Corona dwong ons ook om op een nieuwe manier naar onze vakantie te kijken, want we wilden niet te veel risico lopen en zeker niet in het vliegtuig stappen.

En dus trokken we de stoute schoenen aan en probeerden we hoe kamperen zou gaan met een rolstoel en lage energie. Wat een succes was dat! Het maakte ons in en in gelukkig dat we dit weer terug hadden, iets wat we dachten door Pauls ziekte te zijn kwijtgeraakt. En we zijn al zoveel kwijtgeraakt, dus dit voelde echt als een overwinning!

Geblesseerde knie

Maar net na de zomer verstapte ik me en blesseerde ik mijn knie. En na de euforie van de vakantie kwam ik in een flinke dip terecht. Want 8 weken lang kon ik werkelijk nergens heen, omdat geen van ons beide kon autorijden, ik niet kon fietsen, ik op krukken net de straat uit kon lopen maar niet verder – en we door de stijgende coronabesmettingen niet bij andere mensen in de auto durfden te stappen.

Het vroeg veel van me om positief te blijven en er waren momenten dat dat echt niet lukte. Dat ik in bed lag en me afvroeg waarom ik die dag eigenlijk zou opstaan als ik toch niks kon doen.

Gelukkig duurt dat bij mij nooit heel lang en een uurtje later stond ik dan toch maar op en kwam er uiteindelijk wel weer een lichtpuntje. Een buurvrouw die eten kwam brengen, een lief kaartje bij de post of gewoon een fijn moment samen thuis.

Inmiddels is mijn knie goed genoeg geheeld zodat ik weer kan autorijden, wat kan fietsen en wandelen. Maar de steeds strengere maatregelen – en het feit dat Paul en ik vanwege zijn gezondheid altijd de strengste variant van alle maatregelen kiezen – maken dat we weer erg geïsoleerd zijn.

Knuffelen

Alles bij elkaar is het wel veel geweest dit jaar. Ik mis mijn vrienden en familie, het knuffelen. Ik mis het gemak waarmee we lekker op stap kunnen gaan, de vrijheid van doen wat je wil.

Een chronische ziekte maakt dat je vaak geïsoleerder leef. Dat je niet alles kan doen wat anderen doen, dat je afspraken vaak afzegt vanwege pijn of gebrek aan energie.

Sinds Paul ziek is, is ons leven al veel rustiger dan dat van vrienden. En gek genoeg is dat juist in deze tijd ook wel een voordeel. Wij kunnen prima dagen samen in huis zijn zonder heel spannende dingen te doen, dan zijn we nog steeds gelukkig samen.

Dus het feit dat er door corona heel veel niet mag, heeft ons denk ik veel minder geraakt dan de meeste mensen om ons heen. Zoals Johan Cruijff al zei: ‘Elk nadeel heb zijn voordeel.’