Even tijd voor jezelf. Het gaat om de kleine momentjes.

‘Jouw lichaam zegt eigenlijk dat het wil cocoonen. Het wil rust. En dat is heel normaal hoor, je bent zwanger en dat kost ook gewoon veel extra energie’ Ik wieg zachtjes heen en weer op een grote rode bal en kijk naar de vriendelijke ogen van de haptonoom. De rest van haar gezicht zit verborgen achter een mondkapje.

‘Zou iemand de zorg voor je dochter over kunnen nemen?’ Ik kijk op naar de haptonoom. Ik had gehoopt dat ze deze vraag niet zou stellen. Het is gewoon te makkelijk gedacht en het daadwerkelijk regelen te moeilijk. Voor veel mantelzorger is het antwoord op deze vraag niet samen te vatten in slechts één zin. Laat staan dat de oplossing met één telefoontje geregeld is.

Geen zin om uit te leggen

‘Ja ik zal eens even kijken wat ik kan doen’ antwoord ik.  Geen zin om uit te leggen dat ‘zorg overdragen’ betekent dat ik op zoek moet naar een professionele zorgverlener. De zorg voor Anna is te complex geworden om even een buurvrouw te vragen. Anna is een meisje met een dubbel zintuigelijke beperking. Volledig rolstoel gebonden. Verstandelijk ernstig beperkt. Ze kan niet praten en is zo hypermobiel dat ze regelmatig uit de tillift dreigt te vallen.

De zorg overdragen betekent iemand vinden met ervaring. Iemand die in ons gezin past. Iemand die flexibel ingezet kan worden. Iemand die langdurig kan blijven werken. Bovendien zou ik meer pgb moeten lospeuteren bij het zorgkantoor. Of zullen we de ZIN voor de dagbesteding moeten verhogen?

‘Ik zie dat je weer in je hoofd zit. Ga eens terug naar de bal. Laat de bal eens rollen over de grond. Voel je waar de bal de grond raakt?’ Ik rol weer zachtjes heen en weer. Ik adem langzaam uit. Even een momentje voor mezelf. Al lijken mijn gedachten het toch weer over te nemen van mijn gevoel. Ik zou natuurlijk een clientondersteuner kunnen raadplegen. Is het niet dat degene die onze situatie een beetje kent zelf overspannen thuis zit net als haar collega die het zou moeten overnemen.

‘Voel je waar de bal de grond raakt?’ De haptonoom haalt me opnieuw uit mijn gedachten.  ´Ja ja zeker. Absoluut. Aan de onderkant hè´. Zeg ik snel.

Goed voor iemand kunnen zorgen betekent op de eerste plaats goed voor jezelf zorgen en daar hoort voelen in je lijf wat je zelf nodig hebt bij. Dat klinkt eenvoudig maar de meeste van ons ‘soort’ woont ongeveer in z’n hoofd.

Altijd aan staan

Niet zo gek als je je bedenkt dat je als mantelzorger eigenlijk altijd aan staat. Vaak heb je het niet eens meer in de gaten dat je voortdurend in een doe modus staat te regelen of te zorgen voor een ander.  Bovendien is even stilstaan en echt voelen wat jouw eigen lijf je te vertellen heeft soms veel te overweldigend. In je lijf zit immers ook het verdriet om een verloren verwachting. Of de zorgen en angsten voor de toekomst.

Via een bal in contact komen met mijn gevoel en mijn baby in mijn buik is dan misschien niet helemaal mijn manier. En ik geloof ook niet dat ik rigoureus een zorgteam moet aanrukken om de zorg over te nemen. Even tijd voor jezelf zit juist in de kleine momentjes die je moet pakken.

Nu even niet

Eenmaal thuis gooi ik mijn laarzen uit, plof ik op de bank en check heel even mijn telefoon. Shit. Twee gemiste oproepen van Welzorg. Ze bellen natuurlijk voor een afspraak. Ik kijk op de klok. Nog een half uur voordat Anna thuis wordt gebracht met de taxi. Op het aanrecht staan nog steeds de ontbijtbordjes van vanmorgen en de vaatwasser moet nog uitgepakt worden. Maar weetje wat? Nu even niet. Ik zet de wekker en ga op de bank liggen. Laat de rest maar even zitten. Even niks. Of toch wel. Net voordat ik in slaap val zijn er ineens kleine plopjes in mijn buik. Verhip. Ik voel.