Hoe ver reikt het takenpakket van een mantelzorger? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Je doet wat nodig is, of dat nou terugkerende taken zijn of klussen die er ineens bijkomen. Dat zijn ook bezigheden die niet nodig zouden zijn als degene die ervoor betaald wordt z’n werk goed zou doen… Het kan erger. Een paar verhalen uit verpleeghuizen overtuigen me ervan dat ik het thuis makkelijker heb. Ik heb maar één cliënt, we hebben één aanspreekpunt bij de Thuiszorg, ik hoef niet af te stemmen met andere mantelzorgers en hoef er de deur niet voor uit.

“Goeiemiddag chef!”

Daar zijn we weer.” Het is de joviale begroeting van de monteur van onze leverancier hulpmiddelen, gecontracteerd door de gemeente. Deze man zie ik nu voor de tweede keer; overgeheveld uit een andere regio. De tijd dat je met een paar vaste medewerkers lang vooruit kon, ligt ver achter ons. Een reorganisatie, teveel verloop, te weinig personeel: het zijn de bekende verhalen.
“Kijk eens wat ik bij me heb!: Drie verschillende elektrische beensteunen voor de rolstoel van je vrouw. Er zal er toch wel één passen? Is het nou drie weken geleden dat ik bij je was?”

Het Terugbelbriefje

“Dat klopt” zeg ik. Het was drie weken behelpen. Een mailtje werd niet beantwoord, en als ik belde, vertelde de telefoniste dat de werkbon nog niet binnen was. “Maar” zei ze: “ik plak een notitie op m’n beeldscherm en bel u morgen terug”. Niet dus. Een dag later bel ik maar weer. Zowaar krijg ik dezelfde dame aan de lijn. “Hangt je briefje er nog? Je zou me gisteren toch terugbellen?” Zij: “Eh, ja… maar ik weet al wat meer; die monteur is er over vier dagen weer. Dan kan ik overleggen. En eind volgende week werkt hij weer in uw regio”. Ik heb het er maar bij gelaten. Een weekje extra aanrommelen. Vroeger zou ik naar de manager gevraagd hebben. Of een brief naar de directie of naar de WMO sturen. Nu schrijf ik er een blog over. Ben ik m’n ei toch kwijt.

Die arme monteur

Ik vertel de monteur dat ik al een e-mail heb gekregen met een tevredenheidsonderzoek. “En, wat heb je ingevuld?” vraagt hij. “Nog niks, doe ik straks als je klaar bent. Misschien word ik dan iets positiever”. “Zul je wel zeggen dat het niet aan mij ligt? Die bon lag ergens op de stapel en die steunen lagen al weken te wachten. Maar als niemand iets doet…”
Die enquête heb ik ingevuld; die monteur heb ik uit de wind gehouden. De laatste vraag die ik moest beantwoorden was: “Mogen we contact opnemen?” Ik: ”Dat mag…maar niet met bekende liedje. Doe iets meer aan de onderlinge samenwerking bij jullie en betere software”. Verder zeg ik niets meer, we zijn voorlopig tot elkaar veroordeeld.

Draadje los

Eigenlijk ging het alleen maar om een gebroken stroomdraadje dat verkeerd was gemonteerd. Dat had ik al gemeld, maar moest toch eerst door de monteur bevestigd worden. Die nog nieuwe steun gaat nu naar de recycling. Naar een bedrijf dat het ding demonteert en de goede onderdelen weer los verhandelt. Zo helpen we elkaar aan een goeie boterham.

Tegendraads

Als die elektrische rolstoel ons eigendom was geweest, had ik de soldeerbout gepakt. Daar hebben we ervaring mee… Jaren geleden overkwam ons hetzelfde bij een oudere rolstoel tijdens een vakantie. Ik had alles behalve een soldeerbout in de vakantieuitrusting dus vroeg ik de plaatselijke juwelier om hulp. Bleek later dat hij de twee draadjes had verwisseld. Dus ging gelijktijdig de ene steun omhoog en de andere naar beneden.

Best wel humor. Thuis gekomen heb ik de draadjes toch maar weer verwisseld. Niet verder vertellen, het mag eigenlijk niet, maar het is veel sneller en goedkoper. Dus.