Het mag een wonder heten dat mijn vrouw – na een slechte periode in de zomer – weer overeind gekrabbeld is. Diverse functies die waren uitgevallen, zijn deels teruggekomen. Ze heeft haar hobby weer opgepakt: Ze maakt kaarten die ze van een persoonlijke boodschap voorziet. Zo houdt ze ook contact met mensen die we helaas weinig of niet ontmoeten door te grote afstanden, ontoegankelijke woningen, te veel indrukken en ander ongerief. Echte post is net iets meer live dan een appje. 

Het sociaal café

En zo komt het dat ik weer regelmatig naar een van de weinige brievenbussen loop die PostNL heeft laten staan. Eén staat er voor een verpleeghuis, de plek waar wij liever niet aan denken. Deze keer loop ik naar die andere, voor het nieuwe buurthuis. Ik heb gelezen dat het er leuk is.    

Vóór de deur ben ik de ‘jonge’ pensionado die nog niet los is van z’n 44- jarige loopbaan en die bang is om binnen te worden behandeld als aandachtbehoeftige: ‘Wilt u koffie? Kijk daar is nog een plekje vrij.’ Kunnen we wat voor u betekenen?  Natuurlijk ben ik blij dat dit huis er gekomen is, vooral voor anderen dan. Okay, ik ben nu fulltime mantelzorger, maar ik heb nu geen behoefte aan meer etiketten. Ik loop door, ik ben er nog niet aan toe. 

Het bankje

In gedachten loop ik weer naar huis, langs het bankje in onze wijk. De man die me op de heenweg al groette, zit er nog. Dit keer zak ik naast hem neer. De reuk van zijn sigaar herinnert me aan mijn opa. Hij woont zelfstandig; zijn dochter woont in het appartement ernaast, mantelzorger in spe. We komen goed aan de praat. Als hij over de Tweede Wereldoorlog vertelt, begin ik te twijfelen aan zijn leeftijd. Deze vitaal ogende weduwnaar blijkt véél ouder te zijn dan ik.   

Dat kan dus: op leeftijd, vitaal en met een goed geheugen. Ik ben niet jaloers; ik knap er eerder van op. Een dag later zie ik hem weer. Nu op het terrasje voor een kroeg. Hij is met een tafelgenoot aan het kaarten; de sigaar rookt weer. We groeten elkaar. Klein contact, grote betekenis.  

De mancave  

Die week schuif ik op een avond aan bij een vriend in zijn onderkomen in de tuin. Ondergaande zon, fladderende vleermuizen, biertje erbij. Als hij een vrouw was, zou het nog romantisch kunnen worden. Met alle verschillen in energie en tijdsbesteding kunnen we elkaar in de gesprekken wel aan.  

Mijn herfst 

De week dat dit gebeurde, bleek het de Week tegen Eenzaamheid, te zijn. Ik kwam daar wat laat achter.  

Een paar weken geleden heb ik afspraken voor een poosje afgezegd. Om even ‘alleen’ te zijn met mijn hoofd, om wat te ordenen en te verwerken. Best wel diepe gedachten over ‘alleen of eenzaam’ passeren. Het is hoog tijd voor een reset en een nieuwe balans. Zover de omstandigheden dat toelaten. 

Het begint beter tot me door te dingen dat ik van de nazomer in de herfst ben beland. Er gaat een en ander de prullenbak in. Die moet dan ook nog een keer leeg, als ik het met mezelf eens ben geworden. En die afspraakjes, die komen wel weer.