Wanneer ik met mijn zoon door de stad heen toog, dan heb ik aan aandacht geen tekort. Op de een of andere manier heeft mijn zoon de ‘awww-factor’ over zich. Erg? Zeker niet!

Zo gaan we om de vrijdag naar de visboer bij ons op de hoek. Gerund door twee hardwerkende dames die na twee bezoeken de naam van mijn zoon al wisten en onthielden.

‘Ha Tygo! En papa’, mijn naam weten ze nog steeds niet. ‘Snoepje?’

Hup, mijn zoon spurt er heen en staat voor de rij zijn snoepje in ontvangst te nemen.

‘Ook maar twee porties Kibbeling doen?’

Ik knik ja en voor de zoveelste keer zijn we dankzij het snoepje van Tygo een hele rij wachtende mensen voorgegaan.

Loempiaboer? Precies hetzelfde.

Staan er een hele rij scholieren te wachten, komen zoonlief en ik aangewandeld.

‘Voor jullie is bijna klaar hoor!’ roept de loempiaverkoper naar ons.

Ik heb nog niet eens besteld. De ‘awww-factor’ strikes again.

Het allerleukste was nog op de markt bij de fruitboer. Ik wilde wat zwarte bessen kopen.

‘Proeven?’ vroeg het meisje die me hielp.

Zeker! Wij proeven. Tygo:

‘Njam, njamm.’

De ‘awww-factor’ sloeg weer toe.

‘Mag hij ook een stukje sinaasappel proeven?’

‘Njam, njamm.’

En mandarijn?

‘Njam, njamm.’

Druif?

‘Njam, njamm.’

Binnen de kortste keren stond er een heel publiek verlekkerd naar mijn zoon te kijken… en te kopen.

De baas van de kraam had dit ook gezien en kwam naar ons toe.

‘Mag hij een uurtje bij ons werken? De zaken gaan opeens goed!’

Lachend zei ik dat ik dat prima vond.

Nadat Tygo ook nog een stuk peer had geproefd, was het wel welletjes. Ik rekende netjes af en bedankte het meisje. De mensen rondom ons vervolgden ook langzaam hun weg.

We liepen richting de auto en ik keek nog even in het plastic tasje van de fruitboer. Hij voelde namelijk zo zwaar aan.

Tot mijn verrassing zag ik naast de zwarte bessen, nog een bak druiven, een peer en een sinaasappel.

‘Njam, njamm.’

Hoorde ik naast me.