De mensen die me kennen, weten dat ik regelmatig op de planken sta. Is het niet in een mooie grote theaterproductie, dan is het wel ergens in een film of reclame, of als acteur en regisseur bij ons eigen clubje. Kortom, ik heb een acterende hobby waarin ik hoop volle zalen een leuke avond te bezorgen.

Pijnpunt

Heel eerlijk, er is niets leukers dan achteraf complimenten te krijgen wanneer het goed gaat. Toch zit er ook een ‘pijnpunt’. Mijn zoon kan nooit komen kijken. Niet dat hij niet wil, maar het is gewoonweg te druk, te lang, te veel voor hem. En overal waar ‘te’ voor staat, is niet goed.

Saamhorigheid

Bij mijn laatste theaterwerk Robin Hood en de roerige reünie in het openluchttheater Hertme, hadden we een superfijne groep acteurs, ensemble, figuranten en meer, waardoor het tijdens de repetities een grote familie werd. Iedereen vond het jammer dat mijn zoon niet kon komen kijken en iedereen zat mee te denken hoe het misschien wel zou kunnen. Dat raakte mij en dat maakte het gevoel van saamhorigheid nog groter. Trouwens, ook grappig om te ervaren dat wanneer je open over je zoon praat, hoeveel andere mensen ook in een mantelzorgsituatie zitten.

De voorstellingen werden een succes en onbescheiden durf ik wel te zeggen dat ik mijn hoofdrol met verve neerzette. Daarna kwam het genieten en loslaten. Einde van een avontuur. Maar niet helemaal…

Ranja drinken

De dag na de laatste voorstelling gingen we met een klein clubje de boel alvast opruimen. Ik nam mijn zoon mee. Rondom het openluchttheater stonden nog de middeleeuwse marktkramen waar je leuke activiteiten kon doen. Eerst was Junior nog een beetje verlegen met al die onbekende mensen, maar al snel liep hij voorop om te helpen. Hij voelde zich zo vrij dat ik hem kwijt was. Stond hij even verderop met twee dames ranja te drinken.

Lief en voorzichtig

Op een gegeven moment zag hij een houten ridder staan, waar je met een zwaard op mocht oefenen. Ik spoorde hem aan om het houten zwaard te pakken. Heel lief en voorzichtig ging hij de ridder te lijf. Hij wilde hem immers geen pijn doen.

Ik stond erbij en keek ernaar hoe hij zich thuis voelde bij de theaterfamilie. Ik denk dat hij daar ergens begreep waarom papa altijd fluitend naar de repetities ging. Hij had de voorstelling niet gezien, maar kon zich wel voorstellen hoe het was geweest. Dat was voor mij voldoende.