Het sneeuwt in Nederland en ik geniet. Ik hou van de mooie plaatjes die het oplevert, zelfs in Rotterdam waar de smetteloze sneeuw veel te snel in een blubberige moddermassa verandert. Ik hou van de witte wereld, het mooie licht in huis en het gedempte geluid. Ik mis de winters van vroeger, toen het (volgens mij) veel vaker en langer sneeuwde. Maar ik ben me nu ook zeker bewust van het gevaar dat het met zich meebrengt, veel meer dan voorheen. Want een klein stukje ijs onder de sneeuw, of een stoep met aangestampte sneeuw kan al snel zorgen voor een flinke glijpartij.

Glibberen

De ochtend na de eerste nachtelijke sneeuwbui belde onze dochter al met de mededeling dat ze onderweg naar school onderuit was gegaan. We konden er hard om lachen, want het was vooral gênant. Als we de dag erna bij haar aankomen, met de kleinkinderen die we van school hebben gehaald, roept ze vanuit de deuropening dat we uit moeten kijken. De straat is spekglad! Opa stapt voorzichtig uit de auto en de kleinkinderen geven hem alle twee een handje. ‘Voorzichtig opa, niet vallen hoor.’ Ik glibber zelfstandig van de auto naar het huis van onze dochter. Oma redt zich wel.

Wat als

Later spelen de kinderen onbezorgd in de sneeuw. Glijden is leuk en als ze vallen staan ze gelijk weer op. Maar ik ben wel aan het denken gezet, want wat als IK val en een heup breek? Je moet er toch niet aan denken. Sowieso niet natuurlijk, maar als mantelzorger al helemaal niet. Dan heb je niet alleen zorgen om jezelf, maar ook om de persoon voor wie je zorgen mag. Ik denk dat de angst om (om) te vallen bij de meeste mantelzorgers enorm leeft. Want wat dan? Mantelzorgers zijn per slot van rekening ook maar ‘gewoon’ mensen van vlees en bloed. Wie gaat hun taken overnemen als ze opeens zelf hulpbehoevend zijn geworden?

Extra voorzichtig

Dus toen ik vanochtend naar de apotheek liep om wat medicatie op te halen voor mijn man, deed ik extra voorzichtig. Ik wil niet vallen. Ik MAG niet vallen. En ik denk aan mijn moeder. Ze viel op het laatst vaak en de laatste keer zo erg dat ze met een dubbele enkelbreuk uit huis werd gehaald. Het was einde oefening voor haar… ze kwam nooit meer thuis.

Doen jullie allemaal voorzichtig?