Het is al weer even geleden dat ik een blog schreef en dat is eigenlijk een goed teken. De storm die over me heen kwam rondom het overlijden van mijn moeder is gaan liggen en de financiële en administratieve zaken zijn nu ook wel afgehandeld. Met mijn man gaat het naar omstandigheden goed, alles stabiel. Dus weinig om over te schrijven. Eindelijk wat rust in de tent.

Wat als

Maar ik merk dat het in mijn hoofd toch niet helemaal zo werkt. Ik ben alles nog aan het verwerken. En ik betrap mezelf erop dat ik anders naar de toekomst kijk. Door alles waarmee wij werden geconfronteerd toen mijn moeder ziek werd, voeren wij hier thuis nu vaak gesprekken die beginnen met ‘wat als’. Wat als een van ons niet meer thuis kan wonen. Wat als de zorg te zwaar wordt. We hebben het vaker dan een gemiddeld stel over ‘de uitvaart’. Het is -denk ik- altijd goed om je wensen bespreekbaar te maken, maar bij ons gaat het net even een stapje verder.

Uitvaartverzekering

Zo hebben wij om te beginnen onze uitvaartverzekering verhoogd. Mijn moeder was in de veronderstelling dat zij goed verzekerd was, maar uiteindelijk was dat niet zo. Rotterdam is een dure gemeente als het gaat om begraven en toen wij ons er verder in gingen verdiepen bleek dat onze uitvaart ook meer zou gaan kosten dan het bedrag dat zou worden uitgekeerd. Niet leuk om bij stil te staan, maar je wilt je nabestaanden niet op kosten jagen.

Op tijd regelen

Maar wij hebben het nu bijvoorbeeld ook over een niet-reanimeren verklaring. Euthanasie. Wat te doen als een van ons aan de beademing moet. Ik zeg expres ‘een van ons’, want ook al is mijn man ziek en ik gezond, dat wil niet zeggen dat het vanzelfsprekend is dat dat zo blijft. Als ik iets heb geleerd in de periode dat ik mantelzorger was voor mijn moeder is het dat mantelzorg zwaar kan zijn. In mijn geval werd het soms te zwaar. En dat wil ik mijn man en kinderen beslist niet aandoen. Ik weet dat het niet altijd een keuze is, kijk maar naar mijn situatie met mijn moeder, maar ik zal alles doen om hen zo veel mogelijk te ontzien. En dan moet je dus op tijd dingen gaan regelen. Maar wat is op tijd?

Kwaliteit van leven

Dat is dus wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Voordat mijn moeder ziek werd riep ik altijd dat ik minstens zo oud als zij wilde worden. En dat is logisch, want tot haar 80e verjaardag was er niets aan de hand. Ze woonde zelfstandig, deed alles zelf en had het leventje dat zij wenste. Maar toen werd ze ziek en was het eigenlijk alleen maar ellende. Pijn. Ziekenhuisopnames. Meer pijn. Beginnende dementie. Valpartijen met de nodige breuken als gevolg en uiteindelijk de verhuizing naar de zorginstelling. Dus ik roep het niet meer. Kwaliteit van leven is nu iets wat ik het allerbelangrijkste vind, niet het oud worden op zich. En gelukkig denkt mijn lief er ook zo over.

Genieten van de rust

Maar toch, hoe goed het ook is om alles bespreekbaar te maken, hoe goed het ook is om je voor te bereiden op allerlei scenario’s… ik zou zo graag mijn onbezorgde leventje terug willen. Misschien heeft het nog wat meer tijd nodig, moet het slijten of zo. Misschien zal ik altijd in een soort van overlevingsstand blijven staan. Maar nu mijn man enigszins stabiel is hoop ik dat ik ook wat stabieler word. Even genieten van de rust die we zo verdienen. Maar ja, het leven is onvoorspelbaar. Zeker voor een mantelzorger.