Die korte dagen. Ik kan er niet zo goed tegen. Vooral als het tegen vijven alweer donkerder wordt. Dan maar de gordijnen dicht en kaarsje aan. Er klepperen goede wensen voor de Kerst en het nieuwe jaar door de brievenbus. Die hang ik in strengen aan het plafond; zo ziet mijn vrouw ze ook vanuit bed als ze ’s morgens na het ontbijt moet wachten tot de wijkzorg er is. De houten kerstster, die we lang geleden bij de Hema kochten, heb ik gerestaureerd en hangt – nu voorzien van een ledlampje – voor het raam.

Ondertussen gaat ons ‘gewone leventje’ z’n eigen gang in een wereld die wel wat meer licht kan gebruiken.

Kwantiteit en Kwaliteit

‘Hoeveel vingers heb ik aan deze hand?’, vraag ik aan een buurmeisje van vier. Het pientere dametje klinkt vastberaden: ‘Drie!’ Het klopt. De chirurg heeft één van mijn vingers onder handen gehad en de assistente heeft die samen met een vinger ernaast in het verband gezet. En nee: het heeft niets met vuurwerk te maken. Het buurmeisje stel ik gerust. ‘Over een paar dagen zie je ze alle vijf weer.’ Ik gok er maar op dat dat klopt als ik het zaakje over een paar dagen mag uitpakken.

‘Als ik één vinger minder zou hebben blijft er nog 90% over.’ Ik heb dit ooit, bedoeld als grapje, wel eens gezegd; maar het is ongepast. Wie dit zelf of in de directe omgeving ervaart, weet het. Excuses dus. Ik zal het niet meer zeggen.

‘Waarom zeg je het dan tóch!?’ Omdat er maar al te vaak zo gerekend wordt. Het klopt wel maar ook niet.                                                                     Voor heel wat zorghandelingen gaat het zeker niet op. Ik merk dat 10% minder vingers mijn zorgtaken met zeker 50% reduceert. En sommige dingen kan ik even helemaal niet. Met een tijdje wat passen en meten lukt het wel weer. Dat mijn vrouw meedenkt en wat kwaliteit inlevert, helpt.

Ons buurmeisje is alweer aan het tellen geslagen; ze telt nu de dagen af tot haar verjaardag. Heel gewichtig en terecht belangrijk. Dat ik een probleempje had, lijkt ze alweer vergeten. Had ik nog maar iets meer van die onbevangenheid.

Door zo’n tijdelijk akkefietje krijg ik weer meer waardering. Voor alle verschillen tussen die tien vingers, het onderlinge samenspel en voor allerlei andere functies waarover wij mensen beschikken. Dat ik hierover in rust en vrede kan nadenken terwijl dat in grote delen van de wereld niet kan.

Contentmarketing

Dat kwaliteit en kwantiteit niet als vanzelf samen opgaan, is ook door ‘De Markt’ ontdekt. En dus zijn er bedrijven die bedacht hebben hoe die samenhang beter tot z’n recht komt. Dat heet dan ‘contentmarketing’. En als er geen markt is, dan creëer je die. Inmiddels proberen ook zorgverzekeraars zich hiermee te onderscheiden.

Kerstreces

De overheid, allerlei bedrijven en organisaties laten weten dat ze een week of twee niet bereikbaar zijn. Voorzien van heel veel goede wensen. Prima, als ze daarna hun best maar weer doen. Vooraf gooien ze nog wel wat over de schutting zodat ik lekker zoet ben in deze dagen: de zorgverzekering controleren (vergelijken met anderen heeft voor ons geen zin), een contract voor een persoonsgebonden budget aanpassen en tijdig doorgeven aan de Sociale Verzekeringsbank, het Levenstestament van mijn vrouw actualiseren, een paar prikjes uitdelen bij maatschappelijke en politieke clubs…

En dan de leuke dingen: een kleinkind die 10 wordt op Eerste Kerstdag, een digitale bijeenkomst van MantelzorgNL (‘m’n huidige ‘werkgever’) en een Kerstlunch voor Pensionado’s bij m’n vorige werkgever. En wellicht in de Kerstvakantie een dagje uit met één van de kleinkinderen.

Op naar een zorgzaam Nieuwjaar!