Het is donderdagavond en ik zit thuis rustig nog even wat werk af te maken als mijn vader de kamer in komt. ‘Minou, kun je de HAP bellen. Je moeder heeft pijn in haar schouderbladen.’ Voordat ik iets kan zeggen, sprint hij alweer naar beneden. Ik ren snel achter hem aan. Beneden in de badkamer zit mijn moeder. Ze heeft pijn bij haar schouderbladen.

Gauw draai ik het nummer van de HAP (huisartsenpost). Het is druk en ik moet lang wachten. Na ongeveer 10 minuten aan de lijn te hebben gezeten, hoor ik eindelijk iemand aan de andere kant van de lijn. Ik leg rustig uit wat er aan de hand is. Af en toe stelt zij een vraag, welke ik vervolgens aan mijn moeder stel. Mijn moeder kan moeilijk praten, door de vele pijn die zij heeft. Communiceren is hierdoor lastig, zowel naar mij toe als naar de mevrouw van de HAP. Uiteindelijk komt er toch een ambulance onze kant op.

Even later komt de ambulance aan. Vanwege de corona ziet de vrouw van de ambulance eruit als een ‘Marsmannetje’, zoals zijzelf zegt. Mondkapje op, een beschermbril op en een schort voor zich. Na het stellen van een paar vragen en het doen van een aantal testen, komt zij toch met de conclusie dat mijn moeder mee moet naar het ziekenhuis.

Wegens het feit dat mijn moeder luchtklachten heeft, moet zij in het ziekenhuis eerste een coronatest doen en wachten op de uitslag, voordat er iemand bij haar mag zijn. Daar ging zij dan, alleen in de ambulance richting het ziekenhuis.

De volgende dag krijgen wij te horen dat mijn moeder geen corona heeft, maar wel een longontsteking. Graag wilde ik die middag naar haar toe om te kijken hoe het met haar gaat. Maar vanwege corona mag er op een doordeweekse dag maar één persoon in de avond langskomen.

Mijn moeder heeft wel vaker in het ziekenhuis gelegen. Toch zag deze ziekenhuisopname er door corona anders uit dan wij gewend zijn. Met een mond vol tanden stonden wij thuis, toen wij te horen kregen dat wij niet mee mochten naar het ziekenhuis. Achteraf gezien is dat logisch, maar niet iets waar je op dat moment bij stil staat. Haar bezoeken in het ziekenhuis zag er nu ook anders uit dan normaal. Doordeweeks mocht er één persoon in de avond langskomen. In het weekend was dit één persoon in de middag en één persoon in de avond.

Gelukkig is mijn moeder weer thuis, maar nog wel herstellende van haar longontsteking. En wij. Wij hopen dat zij voorlopig uit het ziekenhuis blijft. Zeker in deze tijd met alle coronamaatregelen!