Mijn plan is om mam vandaag weer mee te nemen naar het lonkende zonnetje op het terras, maar als ik haar in de gezamenlijke woonkamer stilletjes maar intens zie genieten van bekende meezingers uit de Gouwe Ouwe doos weet ik dat het zonnig is in haar hart. Ze klopt uitnodigend op de gemakkelijke, met geel beklede stoel naast haar.

Bij Rob de Nijs wordt het zomer. Mam vond hem vroeger openlijk een stuk. Haar lippen vormen moeiteloos de woorden van zijn liedjes. Ook andere waarvan ik niet eens wist dat ze ze kende, zingt ze zachtjes mee. Haar buurvrouw zingt ook mee. Uit volle borst.

Genotbubbel

Een volgende zanger stelt God vele vragen en een van de vragen is waarom niemand tijd heeft; waarom mensen zoveel haast hebben. Mam kijkt me aan en zegt als vanzelfsprekend: ‘Ze hebben niet eens even tijd voor liefde en gezelligheid.’ ‘Wij wel hè, mam?’, zeg ik.  ‘Ja, wij wel,’ en ze pakt innig tevreden mijn hand en brengt hem zacht en genietend naar haar wang. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen haar weg te halen uit haar genotbubbel. Want dat zou betekenen dat ze moeizaam op moet staan, onderweg naar de lift weer de langdurige en ingewikkelde toiletstop moet maken, hooguit een kwartiertje in het zonnetje kan zitten en dan de hele weg weer terug moet afleggen. Terwijl ze geen enkele behoefte lijkt te hebben om uit haar stoel te komen.

In de Alkmaarse krant staat vetgedrukt op de voorpagina: Prins Andrew heeft proces aan zijn broek. Mam: ‘Wat heeft ie aan zijn broek?’ ‘Een proces,’ help ik haar. ‘Zou je dat er ook weer af krijgen?’

Iedereen kijkt je na

Kleine kokette Katinka van Paul de Leeuw en Stanley Burleson koketteert met haar gele truitje en blauwe rok. Iedereen kijkt haar na. Mam luistert aandachtig en betrekt elke tekst op zichzelf of op mij. Nu ben ik Katinka en mam vindt een stukje blauw in het patroon van mijn wijde zomerbroek, wat dat voor haar bevestigt. ‘En iedereen kijkt je na,’ zegt ze blij terwijl ze nog steeds mijn hand vast heeft.

‘Ik was een man, toen de zon weer opkwam’ zingt ze even later, terwijl ze naar me kijkt met de verliefdheid van een moeder voor haar baby.

Contrast

Mams buurvrouw is vrij plotseling in een kwijlende slaap gevallen. In contrast met haar blijdschap van net hangt haar hoofd voorover, en het gebit half uit haar mond. De aanblik ontlokt me onbewust de gedachte dat het zo onwaardig oogt. Gelukkig wordt er in het huis alles aan gedaan om elke bewoner en bewoonster er mooi en presentabel uit te laten zien. Ook hier zit een mens met waarde en een uniek eigen levensverhaal. Veel van wie deze mens eens was is afgeknabbeld door de tand van de tijd en een ziekte die vooralsnog onomkeerbaar is. Wanneer zullen we de dag meemaken dat mensen kunnen genezen van deze nare ziekte?