Wanneer ben je mantelzorger? Daar zijn allerlei uitleggen voor. De vraag zou ook anders gesteld kunnen worden. Wanneer heb je door dat je mantelzorger bent?

Het moment dat ik er destijds achter kwam dat er iets mis was met mijn zoontje, kwam ik met mijn toenmalige partner in een achtbaan van onderzoeken, onderzoeken en nog eens onderzoeken. Iedereen zei dat er iets mis was, maar niemand kon ons vertellen wat.

Het duurde denk circa drie jaar na deze onderzoeken dat mijn zoon eindelijk een ‘stempel’ kreeg. Voor mij veranderde er niet veel, want ik hakte al immers datzelfde aantal jaren met dit bijltje. Ook de jaren erna. Het geklungel om hem op de juiste school te krijgen die ook nog eens in de buurt lag, de zorgtoeslagen, de kinderarts, kinderpsycholoog, therapieën, autisme therapie, speciale dagopvang. Nergens, maar dan ook nergens had ik het idee dat ik iets bijzonders deed. Ik was zijn papa en papa’s zorgen voor hun kind. Dat doe je, anders word je geen papa toch? Dat mijn zoon toevallig net iets anders functioneert dan een gemiddeld ander kind, ja, het zij zo, de mijne is uniek en dat is best wel stoer.

Dat uniek soms wat meer zorg en intensiteit kost, dat had deze papa eigenlijk helemaal niet zo door. Tot er op het werk een themaweek gehouden werd over de mantelzorg met een bijeenkomst.

Tijdens deze bijeenkomst drong langzaam tot mij door dat ik tot een groep bijzondere mensen hoorde. De mantelzorger. Ich bin eine Mantelzorger. Ik voelde de roemruchte ‘stempel’ op mijn hoofd verschijnen. Vond ik het erg? Nee, eigenlijk niet. Het was wel een fijne gedachtegang dat er een groep scheen te zijn waarmee je je kan identificeren en mee kan praten.

Ik heb die ‘stempel’ wel van mijn hoofd verschoven op mijn borst. Op een denkbeeldige blauwe tuniek en in gele letters.

Wanneer je een mantelzorger bent is eigenlijk sneller dan we denken. Soms komen we laat uit de kast. Wanneer voel je je dan een mantelzorger? Eerlijk? Ik vind het fijn om bij zo’n grote groep herkenning te horen, maar ik blijf toch vooral papa. Net zoals andere mantelzorgers zich vooral mama, oom, broer, zus of neef voelen. En dat is de kracht van de échte mantelzorger.  Er niet bij stil staan, maar gewoon belangeloos doen.

Dit blog verscheen eerder in magazine Mantelzorger, voorjaar 2018.