Ik zag mijzelf niet als mantelzorger. Toen ik 22 was, kreeg ik een kind. En voor je eigen kind hoor je toch gewoon volledig zelf te kunnen zorgen? Ook als dat kind een zware fysieke beperking heeft. Ondertussen zie ik wel dat dit niet helemaal waar is. Mijn dochter, Lin, heeft duidelijk andere zorg nodig dan het gemiddelde kind van haar leeftijd. Bij eigenlijk alles moet zij geholpen worden, eten, verzorging, spelen, praten met mensen die haar niet kennen.

Dat is niet altijd even makkelijk. Het komt er op neer dat als ik bij Lin ben, ik altijd in dienst van haar sta en amper tijd heb om iets anders te doen zoals bijvoorbeeld het huishouden. Tijd voor mezelf schiet er dan al helemaal bij in.

Het verschil tussen Lin en andere kinderen wordt steeds groter. Toen ik een keer in de zandbak zat om haar te ondersteunen bij het zitten, zag ik andere ouders op een bankje in het zonnetje een boek lezen terwijl hun kinderen zelf aan het spelen waren. Dat was voor mij een keerpunt. Ik zag opeens hoeveel meer tijd ik in mijn dochter moest steken en voor het eerst voelde ik me naast moeder toch ook echt mantelzorger.

Vanaf dat moment voel ik me minder schuldig als de thuiszorg met Lin gaat spelen, terwijl ik wat anders doe. Zoals het huishouden maar soms ook gewoon eens een boekje lezen op de bank. Zo kan Lin lekker spelen en heb ik ook eventjes tijd voor mezelf, net als elke andere ouder.