Mijn naam is Annelou en ben 64 jaar. Ik heb jarenlang gemantelzorgd, eerst voor mijn man en de laatste jaren ook voor mijn moeder. Mijn man had een ernstige vorm van parkinson. Daar kwam dementie bij. Hij is drie jaar geleden overleden.

Over zijn ziekte en mijn rol als zijn zorgverlener schreef ik de roman Schudverlamming. Een verhaal over liefde en verlies.  Het schrijven heeft me geholpen bij de rouwverwerking. Tegelijkertijd ben ik me bewust geworden van de plaats van mantelzorgen in onze samenleving. Het wordt als vanzelfsprekend gezien, maar is dat wel zo?

Mantelzorgen voor je partner is bijzonder ingrijpend. Het vindt thuis plaats, de plek waar je ook je ontspanning en rust hoopt te vinden. Daar is weinig ruimte voor, omdat alle aandacht naar je partner uitgaat, je voortdurend taken moet uitvoeren en je altijd oplettend moet zijn.

Waarom aan de slag als ervaringsdeskundige?

Onze overheid doet een steeds groter beroep op mantelzorgers, zonder een brede discussie te voeren over de belangen van mantelzorgers. Hoe betaald werk met zorg te combineren? Wie ondersteunt de mantelzorger? Hoe vinden zij hun weg in de bureaucratie? Wordt er voldoende naar hun geluisterd?

Door als ervaringsdeskundige mijn verhaal te delen, hoop ik een bijdrage te leveren aan die discussie en op te komen voor de belangen van mantelzorgers.