In mijn ooghoek zie ik haar krom gebogen op de portiektrap naast twee volle boodschappentassen staan. Zal ik of zal ik niet? Eigenlijk heb ik haast. Toch keer ik om en vraag of ik kan helpen. Ze kijkt kort over haar schouder om naar mij en zegt: ‘Ja, zou jij er eentje willen pakken? De andere draag ik wel.’. Ik kan haar met moeite overreden en mag dan toch allebei de tassen naar boven de steile trappen op sjouwen. Ze loopt langzaam voor mij uit. En blijkt op de bovenste verdieping te wonen. “Ja, de wijn was in de aanbieding en dat heb je nu wel nodig in deze tijden he?” We maken een praatje en ik vraag haar of ze hulp krijgt van buren en dat ik een straat verderop woon.

Ze wil vooral niet te veel hulp: ‘die jonge mensen zijn ook druk en hebben kleine kinderen’. Mevrouw woont al 40 jaar in dit huis en wil ondanks de trappen, niet weg. Ze bedankt mij uitvoerig en zit eigenlijk om een praatje verlegen, maar ik moet verder. Ik neem mij voor om nog een keer (en misschien meer) langs te gaan en een kaartje met mijn contactgegevens in de bus te doen. Tot op de dag van vandaag heb ik het nog niet gedaan. En dan wil de overheid dat ouderen langer thuis blijven wonen en dat we omzien naar elkaar. Ik voel me schuldig. Waarom kijk ik niet om naar haar?

‘Mijn vriendinnetje’

Ik zie een vrolijke vrouw in een nieuwsbericht van Vraagelkaar. Ze valt op met haar kleurrijke hoofddoek en positieve verhaal. Ze helpt een oudere dame die ze via dit Platform heeft ontmoet. ‘Ik had even geen werk en verveelde me en zag de oproep op social media.’ ‘Ik heb het goed, mijn man werkt en ik vind het leuk om iets voor een ander te kunnen betekenen.’ Het mes snijdt aan twee kanten. ‘We hadden gelijk een klik, ik noem haar mijn vriendin. Dat ik haar af en toe help met een boodschapje of schoonmaken vind ik geen enkel probleem. En ik wil daar absoluut niet voor betaald worden. Ik doe dit graag en geniet als we samen zijn.’

Wie helpt de eenzame mantelzorger? En wie regelt dit?

Ik moet vaak aan beide situaties denken. Ongelooflijk veel respect heb ik voor iemand die wekelijks een wildvreemde bezoekt om te helpen en vervolgens vrienden wordt. Ik ben zelf ruim 10 jaar mantelzorger voor mijn vader en moet er niet aan denken dat ik na zijn overlijden dit vrijwillig voor iemand anders zou doen. Maar is dit niet hypocriet? Ook ik heb gebruik gemaakt van vrijwilligers die onze vader bezochten en leuke uitstapjes met hem maakten.

Ik denk terug aan de afgelopen jaren en ben verrast hoeveel lieve mensen er op ons pad zijn geweest. De buddy met Indische roots, de Surinaamse vrijwilliger, de jonge Turkse dame die hem aan haar opa deed denken en de drie volwassenen met een Turkse achtergrond die jarenlang papa plezier bezorgden en ons de nodige ontspanning gaven. Vooral in de beginjaren wilde ik veel aandacht organiseren voor onze vader. Waarom deden deze mensen dit? Keer op keer gaven ze aan dat dit hen veel voldoening gaf. Ik koesterde ze en zorgde ervoor dat ik ze van tijd tot tijd aandacht en waardering gaf. Door Corona is het contact verwaterd. Alles wat je aandacht geeft groeit, zo niet dan dooft de relatie als een kaarsje. Maar wat was ik blij met hun hulp, ik voelde me niet meer eenzaam. Deze zware last droegen we samen.

Zoekt en gij zult vinden

Alle vrijwilligers (op 1 na) heb ik gevonden door actief te zoeken en oproepen op social media te delen. Ik wilde aandacht voor mijn vader en dat organiseerde ik door ernaar te zoeken en deze vrijwilligers te vragen naar hun behoeftes en mogelijkheden maar ook vertelde ik wie mijn vader is en was en wat zijn behoeften zijn. Ze kregen een klik met papa en met mij. En ik liet ze niet los en gaf ze aandacht en waardering. Ik heb dit zelf verzonnen, maar oh wat zou het fijn geweest zijn als er een organisatie was geweest die deze vrijwilligers (met een migratie achtergrond) voor ons hadden kunnen vinden.

Samen ouder

Nu ben ik betrokken bij “Samen Ouder Worden”. We weten dat er minder vrijwilligers met een migratie achtergrond zijn. Regioplan heeft daar in 2005 een rapport (met aanbevelingen) van 144 pagina’s in opdracht van VWS over gepubliceerd. We gaan samen ouder worden en langer thuis wonen. Hiervoor hebben we elkaar hard nodig. Daar zullen we elkaar actief voor moeten gaan opzoeken (en niet 1x een boodschappentas de trap op sjouwen ). Elkaar beter leren kennen, goed naar elkaar luisteren en de juiste aandacht geven. Alles begint met aandacht en tijd voor elkaar. Oprechte aandacht. En alles wat je aandacht geeft groeit. Aandacht voor ouderen, mantelzorgers, vrijwilligers en kennis en aandacht voor de professionals die deze mensen bij elkaar kunnen brengen. Oh, ik kan niet wachten om ouder te worden. Benieuwd of ik dan aandacht geef of krijg, of misschien wel beide?