‘Volg je hart, want dat klopt’

Mijn naam is Helena Linneweever-Priem. En, zoals velen van ons gebeurde, ineens was ook ik mantelzorger. Bijna vijf jaar zorgde ik voor mijn beste vriendin. Zij overleed op vrijdag 12 oktober 2018, na vijf jaar geleefd te hebben met Alzheimer. Na een zoektocht van jaren, kreeg ze uiteindelijk de diagnose toen ze 57 was. Het waren soms vermoeiende, emotionele en (mantel)zorgelijke jaren. Toch had ik ze voor geen goud willen missen. Ze woonde alleen, had nagenoeg geen netwerk wat maakte dat het een meer dan bijzondere reis was samen.

Een regelmatig frustrerende zoektocht naar wat wel en/of niet kon. De verbinding of misschien wel juist geen verbinding tussen formele en informele zorg. Echter, ik wil vooral ook de positieve kant benadrukken, want dat was zij ook; gaf nooit zo maar op, was oplossingsgericht en samen keken we altijd naar wat er nog wel mogelijk was.  En, dat is waar ik graag de aandacht op wil vestigen; kijk naar mogelijkheden, zowel in privé als werkomstandigheden.

Mijn verhaal deel ik dan ook graag, omdat ik vind dat er nog een wereld te winnen is waar het gaat om kennis en bewustzijn over dementie én mantelzorg. En, al ben ik op dit moment geen mantelzorger meer, ik voel me wel nog steeds verbonden met mijn lotgenoten.