Corona heeft ons en onze omgeving tot op dit moment gelukkig weinig geraakt. Het bleef beperkt tot goed opletten, zorgvuldige afwegingen maken wat te doen en wat te laten, hygiënemaatregelen na te leven en voldoende afstand te houden.

Samen met een naaste was ik jarenlang mantelzorger voor een dame op hoge leeftijd.  We ondersteunden haar daar waar het kon en voor zover het mogelijk was, zodat zij zelfstandig in haar huisje kon blijven wonen. Dat was heel goed te doen en voor ons toen nog niet belastend.  Vanaf 2019 merkten wij wel dat zij langzaam achteruit ging, waardoor wisten we toen nog niet. Wel hielden we haar nauwkeurig in de gaten en dat heeft er mede toe geleid dat zij een onderzoek in het ziekenhuis moest ondergaan.

De uitslag gaf aan, dat er wel iets aan de hand was, maar echt verontrustend leek het niet. Met de nodige ondersteuning en adviezen van deskundigen, extra aandacht van ons als mantelzorgers en het doorzettingsvermogen van haarzelf, hielden we haar leven redelijk op de rit.

Haar wereldje werd kleiner

Helaas kwam begin 2020 corona in beeld en werd het wereldje ook voor haar in één keer veel kleiner. Het bezoeken van de voor haar zo belangrijke kerkdienst werd lastig, boodschappen met haar doen viel weg, bezoek kwam er beperkter en het spelletje rummikub met familieleden en vriendinnen was over. Kortom het wegvallen van sociale contacten en activiteiten had behoorlijk impact op haar.

We kwamen op het idee om een iPad aan te schaffen en leerden haar daar mee om te gaan. Ze pikte dit goed op en het verbreedde haar wereld weer, want ze kon de kerkdienst thuis volgen en ze mailde dat het een lieve lust was.

Toch merkten wij dat haar gezondheid steeds meer onder druk kwam te staan en dat betekende meer mantelzorg. Met de 2e coronagolf in zicht werd dat wel lastiger, want er moest strak en zorgvuldig gepland worden. Na een 2e onderzoek begin najaar 2020,  bleek dat ze ongeneeslijk ziek was. Ze gaf aan dat ze graag thuis wilde sterven.

We hebben met onze naaste omgeving overgelegd en in no time wisten we het aantal mantelzorgers te verhogen. Met een relatief “luxe” bezetting, met de hulp van de thuiszorg en ondersteuning van de huisarts, en rekening houdend met alle coronamaatregelen, hebben we haar gedurende een kleine twee maanden intensief, maar liefdevol verzorgd. Eind 2020 is ze in alle vrede overleden.

Onmisbare ondersteuning thuiszorg

De ondersteuning van de thuiszorg was onmisbaar, zo hebben we ervaren. Die gaf ons als mantelzorgers tips en instructies, want mantel(ver-)zorgen is nog wel even een dingetje als je dat niet gewend bent. Thuiszorg bracht ons ook op het spoor van een mantelzorgmakelaar en het hospice,  die eventueel voor extra ondersteuning zouden kunnen zorgen mocht het nodig zijn. Ook het persoonlijk contact met haar vaste huisarts was zeer waardevol voor ons en haar.

Natuurlijk kwamen we kleine problemen tegen: administratief, een alarm dat weigerde, een communicatieprobleem, maar steeds wisten we dit op te lossen. Dankzij al die mensen die ons betrokken en enthousiast ondersteunden is het mantelzorgen en het begeleiden van deze vrouw naar haar laatste dag, ondanks de corona, voor ons perfect verlopen. We zijn daar dankbaar voor.

Het Mantelzorg Stipepunt Bolsward Sùdwest Fryslân heeft ons in de tijd van corona regelmatig positieve aandacht gegeven: dat hebben wij als zeer goed ervaren.

Mijn directe taak als mantelzorger is nu voorbij. Wel voel ik mij nog zeer betrokken bij kennissen en familie in mijn omgeving die mantelzorgers zijn. Vanuit die positie en ook omdat ik ‘noordelijke’ vertegenwoordiging in MantelzorgNL belangrijk vindt,  blijf ik vooralsnog betrokken bij de ledenraad.

Evert Salverda

Dit verhaal is onderdeel van de serie Hoe was mijn coronajaar?, waarin ledenraadsleden van MantelzorgNL vertellen hoe zij het coronajaar hebben vervaren.