Begin van het jaar 2020 werd het financieel steeds zwaarder, het bedrijf van mijn man ging achteruit, gelukkig had ik nog werk en een eigen bedrijf in opstart.

Toen kwam corona, gelijk een eenzame verjaardag voor mijn puberzoon, die zo blij was dat er eindelijk veel familie kon komen, helaas ging dit niet door. Coronaregels, thuiswerken, het bedrijf van mijn man lag stil en zet zich in voor het longfonds, met bloemen longen maken. Gelukkig was er coronasteun, dit gaf even adem.

Ook ik kwam mijn beperkingen meer en meer tegen, ik kan door mijn heupafwijking geen winkelkar duwen, dit houdt in dat ik sinds maart 2020 geen boodschappen meer kan doen in de winkels waar een kar verplicht is.

En natuurlijk het thuisonderwijs, dit was een hele kluif.

Kansen

De maanden die erop volgden geven meer vragen maar ook kansen. Ik loop vast in mijn werk, want mijn baan zou nog een jaar doorlopen, maar ik zie dit niet meer zitten. Dus de kogel door de kerk en ik vraag in mei om een vertrekregeling, heel erg spannend, want wat als mijn man geen bedrijf of werk heeft?

De zomermaanden staan bol van veel gesprekken en vraagtekens, mijn man is bezig om te kijken of hij een bloemenwinkel over kan nemen van iemand die met pensioen wil, ik ben op zoek naar een andere baan en we hebben zomervakantie, even op adem komen.

Na de zomer loopt mijn baan af, maar ondertussen heb ik alweer ander werk gevonden, naast mijn eigen bedrijf als Mantelzorgmakelaar ben ik ook gaan werken als cliëntondersteuner. Mijn man heeft een bloemenwinkel overgenomen.

Hoge koorts

We zijn beide goed en wel gestart en dan wordt onze zoon verkouden en mijn dochter hobbelt mooi door. Een paar dagen later krijg ik hoge koorts. Het zal toch niet waar zijn? We besluiten met z’n alleen thuis te blijven en ik ga niet in isolatie. Ik laat me testen, na 4 dagen gaat de telefoon: positief. Een paar dagen later blijkt mijn man ook positief. Personeel in rep en roer, maar uiteindelijk is het daar rustig gebleven. En we konden rekenen op veel steun van anderen met boodschappen, een pakketje om onze tijd te doden, nou rustig hadden we het niet.

Uiteindelijk hebben we ons er doorheen geslagen. Het was wel heftig. Mijn man werd benauwd, maar gelukkig hoefde hij niet naar het ziekenhuis. Ik had last van mijn hoofd, telkens het gevoel of ik migraine kreeg die net niet doorzette. Zo plotseling als het kwam, was het ook weer weg. Hartkloppingen, pijn op de borst, verwardheid (kon woorden niet vinden tijdens een gesprek en halverwege de zin wist ik niet meer wat ik aan het vertellen was) en de bekende moeheid.

Vanuit mijn bed heb ik ondertussen een mantelzorger geholpen bij het proces om haar moeder thuis te halen en te verzorgen via pgb. En mijn man moest ook gewoon door, op afstand.

Nu leven we in januari 2021 en we kijken terug op een veelbewogen jaar, waar we het druk hebben gehad en vooral heel flexibel moesten zijn en nog steeds.

Door telkens nieuwe regels, moet iedereen zich iedere keer weer aanpassen, de rek is er bij veel mensen uit. Ook wij merken dat we eigenlijk toe zijn aan rust, regelmaat en reinheid.

Ik hoop voor een ieder van jullie op een jaar waar we weer sociale contacten kunnen onderhouden en we weer bij elkaar op de koffie kunnen of even die vertroostende knuffel of arm op de schouder kunnen geven aan degene die ons dierbaar zijn.

Janet Hoving

Dit verhaal is onderdeel van de serie Hoe was mijn coronajaar?, waarin ledenraadsleden van MantelzorgNL vertellen hoe zij het coronajaar hebben vervaren.